Þórunn Hannesdóttir Scheving

Ævisaga Jóns Steingrímssonar er merkileg heimild samtímamanns um Skaftárelda og móðuharðindin.  Ég glugga stundum í þá bók og líka fyrir það, að eiginkona hans, Þórunn Hannesdóttir Scheving er formóðir mín.   Jón lýsir hreinskilningslega í bókinni kynnum þeirra og ástum, en þau kynntust þegar Jón gerðist djákni á Reynistað.   Þá var Þórunn gift klausturhaldaranum Jóni Vigfússyni,  sem samkvæmt Jóni Steingrímssyni, barði konu sína iðulega í drykkjuköstum sínum, en var ljúfur sem lamb þess á milli. Minnir það óneitanlega á örlög annarrar formóður minnar í föðurætt, Þórdísi Jónsdóttur í Bræðratungu. En hún flúði ósjaldan undan junkernum Magnúsi í Bræðratungu í Skálholt til systur sinnar, er drykkjutúrar ans stóðu yfir.

Þórunn Hannesdóttir Scheving var fædd 28.08. 1718 og var stórættuð.   Hún var dóttir Hannesar Lauritsonar Scheving, sýslumanns á Munkaþverá og konu hans Jórunnar Steinsdóttur, biskups á Hólum.  Þótti mörgum hún hafa tekið niður fyrir sig er hún giftist Jóni Steingrímssyni.Jón Vigfússon lést er Þórunn bar yngsta barn þeirra undir belti og  tók Jón Steingrímsson að sér að hugga hana, að ráði þjónustustúlku sinnar eins og segir í ævisögu hans. Þórunn átti  3 börn með Jóni Vigfússyni er upp komust. Yngsta barnið Karítas Jónsdóttir Scheving, sem fæddist eftir dauða föður síns, flutti  með móður sinni og Jóni Steingrímssyni, suður að Prestbakka eftir giftingu þeirra. Jón Steingrímsson og Þórunn Hannesdóttir Scheving eignuðust 5 dætur saman og er mikill ættbogi frá þeim kominn.

Af Karítas Jónsdóttur Scheving er það að segja að hún giftist Þorsteini Eyjólfssyni á Vatnskarðshólum. En Jón Steingrímsson segir í ævisögu sinni að hún hafi látið ,, fallerast,, með honum og það hafi valdið Þórunni konu sinni þungum raunum. En raunir Þórunnar vegna hinnar ættgöfugu  Karítasar voru auðvitað þær að henni var ætlað annað mannsefni en venjulegan bóndason.  Karítas Scheving var í föðurætt, komin af Jóni Vigfússyni Hólabiskup f. 1643 og í móðurætt af Jórunni Steinsdóttur, biskups.  En hjónaband Karítasar og Þorsteins var farsælt, og áttu þau 9 börn, þar á meðal Karítas Þorsteinsdóttur f. 1788 er giftist Jakobi Þorsteinssyni á Brekkum.Sonur þeirra var Þorstein Jakobsson f.1812 bóndi að Fjósum í Mýrdal er kvæntist Helgu Þórðardóttur Thorlacius.  Þeirra dóttir var Guðrún Þorsteinsdóttir f.1849 langamma mín.Þess má geta að Jón Steingrímsson var fæddur 10.09.1728  ef einhver vil rekja sig saman við hann.

Haraldur Norðdahl - minning 4. apríl 2007

Þann 4. apríl 2007, hefði skólabróðir minn úr Garðabænum, Haraldur Norðdahl orðið 56 ára, ef hann hefði  lifað.  Hann lést af slysförum tæplega 16 ára gamall.  Ég hugsa alltaf til hans á þessum degi þó svo langt sé síðan hann fór. Halli var fæddur 4. apríl 1952 og lést 9. mars 1968 og var elsta barn foreldra sinna, þeirra Þórdísar Ólafsdóttur og Guðmundar Norðdahl.Þegar hann kom í skólann fylgdi honum ferskur blær, líka einhver spenna .  Hann var mikill húmoristi og hafði einstaka útgeislun. Stelpur voru skotnar í honum.  En það var tónlistin sem átti hug hans allan.  Á þessum tímum bítla  og stones voru stofnaðar hljómsveitir í bílskúrum út um allt land. Garðahreppurinn eins og Garðabær hét þá, var engin undantekning og Halli stofnaði hljómsveit.  Hún hét Táningar, við vorum jú bara táningar . Tempó var táningahljómsveit.   Er þetta orð yfirleitt notað í dag ? Ég heyri bara orðið ,,unglingar,,  Myndi virka að skíra hljómsveit Unglingar í dag ? held ekki.  En hljómsveitin Táningar var flott árið 1967 og hún var okkar.  Halli spilaði á Höfner fiðlubassa eins og Paul.  Steini Hraundal á rythma, og Ægir Ómar á sólógítar.  Úlfar Hennings var trommari. Þeir fengu að spila á skólaböllum og í pásu hjá frægari hljómsveitum eins og Bendix úr Hafnarfirði á árshátíðinni . Ég veit ekki hvar þeir spiluðu utan Garðabæjar en mér var sagt að Halli hefði skráð þá í FÍH til að geta spilað eftir taxta.  Sennilega fyrsta bítlahljómsveit með félagsskírteini þar.  Ég á enga mynd af Táningum lengur, en ég minnist þessara tíma með ljúfsárum trega.  Við vorum svo ung og glöð.  Sjoppan var okkar félagsmiðstöð, þar sem Ráða kallaði á okkur í símann og Þórður sópaði okkur út.   Við áttum lífið framundan, en ekki Halli.  Við vissum það ekki þá og þegar fregnin um andlát hans barst til eyrna, söfnuðumst við saman í sjoppunni.  Þögul og beygð, líka Þórður og Ráða og við vissum að við höfðum misst svo mikið.  Hann var harmdauði öllum þeim sem honum kynntust.  Blessuð sé minning Haraldar G. Norðdahl.